شعر قدیم به خداوند متعال

حمــد گویــم خـدای یـکـتا را
که عطا کرده عقل و دین ما را

از وجودش بپاسـت چرخ بلند
اختر و مهر و ماه رخــشا را

نیست پیشش نهفته یک ذره
چـه فـراز و چه قعــر دریا را

اوست روزی رسـان مخلوقات
مرغ و ماهی و کور و بینا را

نیست ادراک کـــنه ذاتـش را
نرسـد هـیــچ فـکر دانـا را

لــم یـلــد باشــد و لم یــولــد
نیست مانند و کفو و همتا را

او علیم است و قـاهر و قـادر
خـالـق کـل ذات اشـیاء را

ذات او بی شریک و بی انباز
عالـم هر نـهـان و پـیـدا را